Chopin - Waltz Op. 69 No. 2

Καλημέρα σε όλους ,

Εγκαινιάζω το forum για το οποίο έχω κατά καιρούς μιλήσει με το παρακάτω post. Θα χαίρομαι να μοιράζομαι τις σκέψεις μου με οποιονδήποτε (μαθητή και μη) χαρακτηρίζει η ίδια ανησυχία για τη δυτική (ίσως και όχι μόνο) μουσική την οποία επί ατελείωτα χρόνια διδασκόμαστε.

Το παρακάτω απόσπασμα ανήκει στο Waltz Op. 69 No. 2 σε σι του Chopin. Μπορούν να ερμηνευθόυν τα μέτρα 2-3, τα οποία εκ πρώτης όψεως και σύμφωνα με τους κανόνες της σχολικής αρμονίας δημιουργούν "συγκοπική αρμονία";

Μπορείτε να κατεβάσετε το εν λόγω απόσπασμα ακολουθώντας το παρακάτω link:

https://www.dropbox.com/sh/pq0l8pqhh1rbb1j/AABaJ8HVLeZfw10RNpB5-voJa?dl=0

Χωρίς να έχω τη δυνατότητα παραπομπής σε θεωρητικά τεκμηριωμένες προσεγγίσεις και περισσότερο με βάση το - σε όποιο βαθμό αυτό υπάρχει - "μουσικό ένστικτο", δεν θα ερμήνευα την παραπάνω περίπτωση ως "συγκοπική" αρμονία. Προσωπικά την αντιλαμβάνομαι περισσότερο ως μια πρόταση (αρχική ιδέα) με την απάντησή/"ηχώ" της, ανάμεσα στις οποίες διαγράφεται μια πορεία με επιστροφή από και προς την τονική. Έτσι, η διπλή εμφάνιση της σχέσης θεμελίου - δεσπόζουσας και μάλιστα με χαρακτήρα καθρέπτη (I-V και V-Ι) καθιστά σαφή την τονικότητα του έργου, ήδη από την αρχή. Τέλος, δεδομένου ότι πρόκειται για ρομαντικό έργο, η αρμονία δεν αξιοποιείται / λειτουργεί με τον - εντός πολλών εισαγωγικών - "συμβατικό" τρόπο (θα έλεγα, ίσως αυθαίρετα, ότι εξυπηρετεί περισσότερο αυτό που θέλει να εκφράσει ο δημιουργός).